To view the text on By invitation only, please scroll down.
To view the text on By invitation only, please scroll down.
By invitation only
Public space, once the foundation of our society, seems to be under pressure. Polarisation, the process of group formation through opposition, has divided this space. Where once was room for open exchange, there is now a battleground of competing voices.
And so, a question emerges from this tension:
Can freedom exist without autonomy?
Can autonomy endure without the preservation of the individual voice?
A group offers a sense of protection, but it also erects barriers.
What is recognition for some, may be a wall of exclusion for another.
Belonging to a group is not always a choice.
Sometimes it is an invisible chain that binds you to a collective identity, but at other times, it is the very visible markers that dictate where you are placed.
There are many ways to navigate this divide.
You may be included as an individual in the collective identity of a group.
You are seen as a group.
Your individuality is replaced by a collective face.
Or you can make your voice heard through the power of the group.
Being heard as a group.
Your words dissolve into the echo of the masses.
Not committing to any group.
You are neither seen nor heard.
But there is another path:
Conscious distance.
You can place yourself outside the group dynamic without losing connection.
In this space, you are present. Because from a position of overview, you are able to maintain your own voice while also hearing that of others.
You observe not just as a bystander, but as a participant in the greater whole,
realising that your freedom arises from maintaining distance without being absent.
So I step out and observe,
but I look in,
while staying engaged.
I make room to create space.
Alleen op uitnodiging
De openbare ruimte, ooit het fundament van onze samenleving, lijkt onder druk te staan. Polarisatie, het proces van groepsvorming door tegenstellingen, heeft deze ruimte verdeeld. Waar ooit ruimte was voor open dialoog, is nu een strijdtoneel van concurrerende stemmen.
Uit deze spanning rijst de vraag:
Kan vrijheid bestaan zonder autonomie?
Kan autonomie bestaan zonder het behoud van de individuele stem?
Een groep biedt een gevoel van bescherming, maar werpt ook barrières op.
Wat voor de één erkenning is, kan voor de ander een muur van uitsluiting zijn.
Bij een groep horen is niet altijd een keuze.
Soms is het een onzichtbare schakel die je bindt aan een collectieve identiteit, maar soms zijn het juist de zichtbare markeringen die je plaats bepalen.
Er zijn veel manieren om door deze verdeeldheid te navigeren.
Je kunt als individu worden opgenomen in de collectieve identiteit van een groep.
Je wordt gezien als een groep.
Je individualiteit wordt vervangen door een collectief gezicht.
Of je kunt je stem laten horen door de kracht van de groep.
Gehoord worden als groep.
Je woorden lossen op in de echo van de massa.
Je niet te binden aan een groep.
Je wordt noch gezien, noch gehoord.
Maar er is een ander pad:
Bewuste afstand.
Je kunt jezelf buiten de groepsdynamiek plaatsen zonder de verbinding te verliezen.
In deze ruimte ben je aanwezig. Omdat je vanuit een positie van overzicht, zowel je eigen stem kunt behouden als die van anderen kunt horen.
Je observeert niet alleen als toeschouwer, maar als deelnemer aan het grotere geheel, in het besef dat je vrijheid ontstaat uit het bewaren van afstand zonder afwezig te zijn.
Dus ik stap naar buiten en observeer,
maar ik kijk naar binnen,
terwijl ik betrokken blijf.
Ik maak ruimte om ruimte te creëren.