texts on artworksHow wide it is, how deep it is, how much is mine to keep
The image shows a grid, a time plane and infinity.
A moment in time, a life, is elevated and highlighted.
The gradient of the visible colour spectrum connects the objects.
It reflects on the nature of time and the fleetingness of the present moment. The present fades into the past and expands into the future.
The concept of the present is elusive.
Generally, we see time as a linear movement from the past to the future.
Once a moment has passed, it is considered past forever.
However, we have to deal with the processing of time.
Memories of events often emerge at irregular intervals,
meaning that each moment is, in a sense, present in every other moment.
This creates an continuous present.
It cannot be grasped, but it also contains everything.
Hoe breed het is, hoe diep het is, wat kan ik bevatten
Het beeld toont een raster, een tijdvlak en oneindigheid.
Een moment in de tijd, een leven, wordt opgetild en uitgelicht.
Het verloop van het zichtbare kleurenspectrum verbindt de objecten.
Het reflecteert op de aard van tijd en de vluchtigheid van het huidige moment. Het heden vervaagt in het verleden en dijt uit in de toekomst.
Het heden is ongrijpbaar.
Over het algemeen zien we tijd als een lineaire beweging van het verleden naar de toekomst. Zodra een moment voorbij is, wordt het voor altijd als voorbij beschouwd.
Echter, we hebben te maken met de verwerking van tijd.
Herinneringen aan gebeurtenissen komen vaak met onregelmatige tussenpozen naar boven, wat betekent dat elk moment in zekere zin aanwezig is in elk ander moment. Dit creëert een voortdurend heden.
Je kunt het niet bevatten, maar het bevat ook alles.
Entrance hall
One enters a hall.
The space is entered without any indication of what lies ahead.
In its neutrality, it covers a wide range of conceivable places.
With a certain distance from the visitor but with a way to direct.
Soberly decorated with an artificial plant, a counter, an empty vitrine.
The overall atmosphere is clinical and institutional.
The space is being renovated or prepared for a specific use.
The transition between spaces is less clear now that the doors have been removed.
There is an object on the floor, ready to be installed,
to hang from the ceiling as a large entity. Something to look up to.
Now it lies on the floor like a big ship anchored in the water.
The whole floor mirrors like a water surface.
Looking into the reflection of a glass door, a package is lying on a table,
facing the outside world one has just come from.
The golden yellow column seems to carry the image;
gives hold to this composition, which allows minimal movement.
Entree hal
Men komt een hal binnen.
De ruimte wordt betreden zonder enige indicatie van wat er voor ons ligt.
In alle neutraliteit bestrijkt de ruimte een breed scala aan denkbare plaatsen.
Met een zekere afstand tot de bezoeker, maar met een manier om te sturen.
Sober ingericht met een kunstplant, een toonbank, een lege vitrine.
De algehele sfeer is klinisch en institutioneel.
De ruimte wordt gerenoveerd of voorbereid op een specifiek gebruik.
De overgang tussen de ruimtes is minder duidelijk nu de deuren zijn verwijderd.
Er ligt een object op de vloer, klaar om geïnstalleerd te worden,
om aan het plafond te hangen als een groot geheel. Iets om naar op te kijken.
Nu ligt het op de vloer als een groot schip voor anker in het water.
De hele vloer spiegelt als een wateroppervlak.
In de reflectie van een glazen deur, ligt er een pakje op een tafel,
met het zicht op de buitenwereld waar men net vandaan komt.
De goudgele zuil lijkt het beeld te dragen;
geeft houvast aan deze compositie, die minimale beweging toelaat.
RECONSTRUCTION I
We look at a stately mansion from the early nineteenth century.
The interior shows the influence of science and the spirit of discovery on the daily life of the bourgeoisie. The objects refer to a life outside the house. From books on colonial empires to a collection of Turkish kilims. A citizen of the world. A glimpse of the modern mindset.
A period when the industrial and material world was presented as an ideal at the first World's Fairs. They ushered in the industrial revolution and demonstrated advanced technology to the world community. It was not just a presentation of possibilities; it was a vision of the future.
As Russian writer Fyodor Dostoevsky realised during his stay in London in 1862, where the Great Exhibition took place, what he saw there was of world-historical importance. ‘You become aware of an enormous idea,’ he wrote after visiting the exhibition, which showed an exuberant material culture.
Also as a warning: ‘You feel that it takes great, eternal denial and luck not to surrender, not to capitulate to what you see, not to bow to what is, not to accept the material world as your ideal.’
Only the remains of the manor house are visible. It has been carefully rebuilt, as if it were an archaeological find. There are literally gaps to be filled, information missing. To make it understandable, it must be placed in a context that has been purposefully reconstructed.
The reconstruction is enclosed by a building. The style and features from the industrial revolution, such as the cast-iron frame with glass, are no longer new and exciting, but tried-and-tested construction methods. The space seems designed specifically for the reconstruction. To exhibit, to study.
However, this building too is flawed and has fallen into disrepair. A glimpse of a newer era is visible through the glass ceiling, indicating that this era is also part of the past and needs to be re-examined. This suggests that missing links can be discovered and a new understanding of this era can be achieved.
A cyclical repetition like matryoshkas fitting together. (It is noteworthy that matryoshka nesting dolls were first exhibited at the 1900 World's Fair in Paris.)
History is constantly revisited from the shifting ‘now’ with an eye to the future.
A vision within which art translates our world as a shifting living story.
RECONSTRUCTIE I
We bekijken een statig herenhuis uit het begin van de negentiende eeuw.
Het interieur toont de invloed van wetenschap en ontdekkingsgeest op het dagelijks leven van de bourgeoisie. De voorwerpen verwijzen naar een leven buiten het huis. Van boeken over koloniale rijken tot een verzameling Turkse kelims. Een wereldburger. Een glimp van de moderne mentaliteit.
Een periode waarin de industriële en materiële wereld als ideaal werd gepresenteerd op de eerste wereldtentoonstellingen. Ze luidden de industriële revolutie in en demonstreerden geavanceerde technologie aan de wereldgemeenschap. Het was niet alleen een presentatie van mogelijkheden; het was een visie op de toekomst.
Zoals de Russische schrijver Fjodor Dostojevski zich realiseerde tijdens zijn verblijf in Londen in 1862, waar de Grote Tentoonstelling plaatsvond, was wat hij daar zag van wereldhistorisch belang. Je wordt je bewust van een enorm idee,' schreef hij na een bezoek aan de tentoonstelling, die een uitbundige materiële cultuur liet zien.
Ook als waarschuwing: 'Je voelt dat er een grote, eeuwige ontkenning en geluk voor nodig is om je niet over te geven, om niet te capituleren voor wat je ziet, om niet te buigen voor wat is, om de materiële wereld niet te accepteren als je ideaal'.
Alleen de overblijfselen van het landhuis zijn zichtbaar. Het is zorgvuldig herbouwd, alsof het een archeologische vondst is. Er zijn letterlijk gaten die opgevuld moeten worden, informatie ontbreekt. Om het begrijpelijk te maken, moet het in een context worden geplaatst die doelbewust is gereconstrueerd.
De reconstructie wordt omsloten door een gebouw. De stijl en kenmerken uit de industriële revolutie, zoals het gietijzeren frame met glas, zijn niet langer nieuw en spannend, maar beproefde bouwmethoden. De ruimte lijkt speciaal ontworpen voor de reconstructie. Om tentoon te stellen, te bestuderen.
Maar ook dit gebouw heeft gebreken en is in verval geraakt. Een glimp van een nieuwer tijdperk is zichtbaar door het glazen plafond, wat aangeeft dat dit tijdperk ook deel uitmaakt van het verleden en opnieuw onderzocht moet worden. Dit suggereert dat ontbrekende schakels kunnen worden ontdekt en een nieuw begrip van dit tijdperk kan worden bereikt.
Een cyclische herhaling zoals matroesjka's die in elkaar passen. (Het is noemenswaardig dat matroesjka nestpoppen voor het eerst werden tentoongesteld op de Wereldtentoonstelling van 1900 in Parijs).
De geschiedenis wordt voortdurend opnieuw bekeken vanuit het verschuivende 'nu' met het oog op de toekomst. Een visie waarbinnen kunst onze wereld vertaalt als een verschuivend levend verhaal.
Reconstruction IV
The scene is presented as a diorama-like setup showing an existing or possible reality.
An investigation seems to be conducted. Like the procedures at a crime scene, places are marked and material collected.
Or an exhibition is set up and we see a representation of something that is already predetermined. It is clear where what will be placed. Construction drawings are available for reference and all materials are placed in marked places.
The scene is repeatedly reconstructed and deconstructed using blueprints and scripts.
How do we look at the world and events in the world?
Is each event unique and is it examined and archived as a closed case?
Do we see the past as a sequence of events that repeat themselves and are essentially the same? Or is it fixed as a script to be played out.
RECONSTRUCTIE IV
The scene is presented as a diorama-like setup showing an existing or possible reality.
Er lijkt een onderzoek gaande te zijn. Net als de procedures op een plaats delict worden plaatsen gemarkeerd en materiaal verzameld.
Of er wordt een tentoonstelling opgezet en we zien een representatie van iets dat al van tevoren vastligt. Het is duidelijk waar wat komt te staan. Plattegronden zijn beschikbaar als referentie en alle materialen worden op gemarkeerde plaatsen gelegd.
De scène kan herhaaldelijk worden opgebouwd en afgebroken op basis van blauwdrukken en draaiboeken.
Hoe kijken we naar de wereld en gebeurtenissen in de wereld?
Is elke gebeurtenis uniek en wordt deze onderzocht en gearchiveerd als een afgesloten zaak?
Zien we het verleden als een opeenvolging van gebeurtenissen die zichzelf herhalen en in essentie hetzelfde zijn? Of ligt het vast als een script dat moet worden uitgespeeld.
A view to remember
A familiar view.
Viewed from a place just as familiar.
I see it because I am here.
Why capture it when you already know it so well?
You want to remember it.
For when it is no longer there.
We look out from a place of transition.
From here to there.
Inevitable.
uitzicht der dingen
Een bekend uitzicht.
Gezien vanuit een even vertrouwde plek.
Ik zie het omdat ik hier ben.
Waarom het vastleggen als je het al zo goed kent?
Je wilt het je herinneren.
Voor als het er niet meer is.
We kijken vanuit een overgangsplek.
Van hier naar daar.
Onvermijdelijk.
Lift and Drift
An artist's studio. The space is still empty. Decisions that will determine how the work will manifest are ahead.
It is an austere space with a view of the outside world and materials needed to possibly produce something.
The space and the objects in it seem to want to express the inner movement an artist may experience at the beginning of the creative process. Like a rousing whole.
The grid on the wall, which bears resemblance to a work of art, functions as a ventilation shaft. Supply of clean air. Something is about to begin. Inspiration is derived from external sources.
Either way, it's a start;
The megaphone roars, tools whirl around, power cables coming out of the ground like snakes can be connected. An inner storm is brewing.
Through the window, a figure can be seen throwing paintings with painted lifebuoys into the water. A painted buoy won't keep you afloat. But the insight that art can bring can indeed help you weather the storm. In this sense, an artist's work is very responsible.
It is also a lonely task because the position you choose as an artist is one in which you cannot conform to anyone else's thinking or initiative.
At the same time, art is for everyone.
Kracht en Weerstand
De studio van een kunstenaar. De ruimte is nog leeg. Beslissingen die zullen bepalen hoe het werk zich zal manifesteren liggen in het verschiet.
Het is een sobere ruimte met uitzicht op de buitenwereld en materialen die nodig zijn om mogelijk iets te produceren.
De ruimte en de objecten erin lijken uitdrukking te willen geven aan de innerlijke beweging die een kunstenaar kan ervaren aan het begin van het creatieve proces. Als een opzwepend geheel.
Het raster op de muur, dat gelijkenis vertoont met een kunstwerk, functioneert als een ventilatieschacht. Toevoer van schone lucht. Er gaat iets beginnen. Inspiratie komt van externe bronnen.
Hoe dan ook, het is een begin;
De megafoon buldert, gereedschap dwarrelt in het rond, stroomkabels die als slangen uit de grond komen kunnen worden aangesloten. Er broeit een innerlijke storm.
Door het raam is een figuur te zien die schilderijen met beschilderde reddingsboeien in het water gooit. Een geschilderde boei zal je niet drijvende houden. Maar het inzicht dat kunst kan brengen kan je wel helpen om de storm te doorstaan. In die zin is het werk van een kunstenaar zeer verantwoordelijk.
Het is ook een eenzame taak omdat de positie die je als kunstenaar kiest er een is waarin je je niet kunt conformeren aan het denken of initiatief van iemand anders. Tegelijkertijd is kunst voor iedereen.
By invitation only
The public space, a fundamental aspect of any society, faces significant challenges.
Polarisation, defined as the separation between groups of people, gives reason to be alert to the potential restrictions of freedom and loss of autonomy.
How can individuals face these challenges without resorting to isolation?
The possibility of:
Becoming locked into the collective identity of a group as an individual.
You are seen as a group.
Your individual voice might be heard through the power of the group.
Being heard as a group.
Not committing yourself to a group.
You are neither seen nor heard.
So I step out and observe,
but I look in while staying engaged.
I make room to create space.
Alleen op uitnodiging
De openbare ruimte, een fundamenteel aspect van elke samenleving, staat voor grote uitdagingen.
Polarisatie, gedefinieerd als de scheiding tussen groepen mensen,
geeft reden om alert te zijn op mogelijke vrijheidsbeperkingen en verlies van autonomie.
Hoe kunnen individuen deze uitdagingen aangaan zonder hun toevlucht te nemen tot isolatie?
De mogelijkheid om:
Als individu opgesloten raken in de collectieve identiteit van een groep.
Je wordt gezien als een groep.
Je individuele stem kan gehoord worden door de kracht van de groep.
Gehoord worden als groep.
Jezelf niet binden aan een groep.
Je wordt gezien noch gehoord.
Dus ik stap eruit en observeer,
maar ik kijk naar binnen terwijl ik betrokken blijf.
Ik maak ruimte om ruimte te creëren.
Rooms 1-4
The atelier presents the world.
The world is an atelier.
There is a duality between the desire for harmony and balance in the creative space and the inevitable disruption and influence of external factors.
For disruption and turmoil are also fundamental parts of the artistic process.
There is a subtle balance between inspiration and information,
the degree of influence by external stimuli and the level of control over this influence.
The chair turned towards the light that floods the room.
The sudden dynamism of the windblown paper.
The quiet intensity after the chaos.
These are all elements that contribute to meaning and composition.
Which is formed in the same room.
With the same perspective.
And the different states of mind.
The room as a portrait.
Kamers 1-4
Het atelier presenteert de wereld.
De wereld is een atelier.
Er is een dualiteit tussen het verlangen naar harmonie en evenwicht in de creatieve ruimte en de onvermijdelijke verstoring en invloed van externe factoren.
Want verstoring en onrust zijn ook fundamentele onderdelen van het artistieke proces.
Er is een subtiel evenwicht tussen inspiratie en informatie,
de mate van invloed door externe prikkels en de mate van controle over deze invloed.
De stoel gedraaid naar het licht dat de kamer overspoelt.
De plotselinge dynamiek van het opwaaiende papier.
De stille intensiteit na de chaos.
Dit zijn allemaal elementen die bijdragen aan betekenis en compositie.
Die wordt gevormd in dezelfde kamer.
Met hetzelfde perspectief.
En de verschillende gemoedstoestanden.
De kamer als portret.
Bonsai
We see residual forms and shells of objects that are no longer there.
They are lively structures. They have grown in and around the object.
They have been limited in their growth and forced into a form.
Forced to change form.
The result is a transformation or metamorphosis.
This transformation can be understood as a shift in the fundamental nature of being.
The remaining form represents the underlying essence which remains despite the changes.
Bonsai
We zien restvormen en omhulsels van voorwerpen die er niet meer zijn.
Het zijn levendige structuren. Ze zijn in en rond het object gegroeid.
Ze zijn beperkt in hun groei en in een vorm gedwongen.
Gedwongen om van vorm te veranderen.
Het resultaat is een transformatie of metamorfose.
Deze transformatie kan begrepen worden als een verschuiving in de fundamentele aard van het zijn.
De overblijvende vorm vertegenwoordigt de onderliggende essentie die ondanks de veranderingen blijft bestaan.
I wold not be in a folis paradyce
-The phrase 'fool's paradise' refers to a situation where someone is happy or content based on false beliefs or unrealistic expectations.
In essence, the phrase serves to illustrate the notion that a lack of knowledge can result in a misplaced sense of security or contentment. –
As the title suggests, it is an age-old story.
Some people manipulate others for their own benefit. Even if they are not directly involved, they may do so as part of a system or structure. Others may believe in such manipulation and see it as a reflection of their inner life, often presented as entertainment that provides a general sense of satisfaction or fulfilment. These roles are often intertwined, with an individual able to play both at different levels and in different ways.
The question arises whether you should uncritically accept the information presented to you.
My perspective is that actual reality exists outside the immediate context. It lies not on stage, but backstage. Not in the photograph, but in the studio.
I am not interested in the magic trick, but in the search for the hidden compartment. The false bottom. The untapped space of information.
The practice of seduction is ultimately devoid of content, while the search for knowledge is imbued in wonder.
Origine: "I wold not be in a folis paradyce."
An early phrase, first recorded in the Paston Letters, 1462
Shakespeare later used it in Romeo and Juliet.
I wold not be in a folis paradyce
-De uitdrukking 'Paradijs voor dwazen' verwijst naar een situatie waarin iemand gelukkig of tevreden is op basis van valse overtuigingen of onrealistische verwachtingen.
In essentie dient de uitdrukking om het idee te illustreren dat een gebrek aan kennis kan leiden tot een misplaatst gevoel van veiligheid of tevredenheid. –
Zoals de titel doet vermoeden, is het een eeuwenoud verhaal.
Sommige mensen manipuleren anderen voor hun eigen voordeel. Zelfs als ze er niet direct bij betrokken zijn, kunnen ze dat doen als onderdeel van een systeem of structuur. Anderen geloven in zulke manipulatie en zien het als een weerspiegeling van hun innerlijke leven, vaak gepresenteerd als entertainment dat een algemeen gevoel van voldoening of vervulling geeft. Deze rollen zijn vaak met elkaar verweven, waarbij een individu in staat is om beide op verschillende niveaus en manieren te spelen.
De vraag rijst of je de informatie die je gepresenteerd krijgt kritiekloos moet accepteren.
Mijn perspectief is dat de werkelijke werkelijkheid buiten de directe context bestaat. Ze ligt niet op het toneel, maar backstage. Niet op de foto, maar in de studio.
Ik ben niet geïnteresseerd in de goocheltruc, maar in de zoektocht naar het verborgen compartiment. De valse bodem. De onaangesproken ruimte van informatie.
De praktijk van de verleiding is uiteindelijk verstoken van inhoud, terwijl de zoektocht naar kennis doordrongen is van verwondering.
Herkomst: "I wold not be in a folis paradyce."
Een vroeg gezegde, voor het eerst opgenomen in de Paston Letters, 1462
Shakespeare gebruikte het later in Romeo en Julia.
Passengers
From my vantage point,
I am able to see the darkness of the night with clarity.
On a bridge, a passenger train stands uncoupled and abandoned.
It is no longer connected to the source of its power.
By which it was pulled or pushed.
It is unable to move forward on its own.
Has no guidance or direction.
Cannot determine its destination.
I also stand still, time to observe.
We look at each other, perhaps thinking the same thoughts.
As if we are a reflection of the other.
Or maybe even of ourselves.
Inzittenden
Vanuit mijn standpunt,
kan ik de duisternis van de nacht helder overzien.
Op een brug staat een passagierstrein ontkoppeld en verlaten.
Hij is niet langer verbonden met de bron van zijn kracht.
Waardoor hij werd getrokken of geduwd.
Is niet in staat om op eigen kracht vooruit te komen.
Heeft geen leiding of richting.
Kan zijn bestemming niet bepalen.
Ik sta ook stil, tijd om te observeren.
We kijken naar elkaar, denken mogelijk dezelfde gedachten.
Alsof we een weerspiegeling zijn van de ander.
Of misschien zelfs van onszelf.