To view the text on Vanishing point, please scroll down.
To view the text on Vanishing point, please scroll down.
Vanishing point
The vanishing point is not only the point where parallel lines converge, but also the boundary where the visible fades — where everything dissolves and movement ceases. It is the point where everything that was once visible recedes into the invisible.
In this image, however, no line seems to submit to a direction. Even the shuttle, on its way to the moon, deviates from its course. It was not designed for such a journey.
The television, once a window to the world, shows a shuttle shedding its rocket stage as it continues its journey in search of something beyond our world. The moon — once a symbol of our yearning for the unattainable — hangs in the background. Yet its pull remains.
At a point, the shuttle disappears from the screen. Just like technology, no matter how revolutionary it was. Everything is fleeting. What once seemed vibrant and tangible slowly fades and disappears from sight, much like the contents of ageing videotapes that eventually become unreadable.
These symbols remind us of a bygone era. They represent the collective memories of technologies that are now often forgotten, of a world we no longer know. What once held cultural significance is now interwoven with nostalgia and ideas of progress that have shaped our identity.
It is a reminder of humanity’s endless desire to reach for the unknown, even as our achievements fade and the traces we leave behind disintegrate.
The vanishing point is always beyond our reach. It constantly lies just outside the limits of our understanding — it is a journey that will never be fully completed.
Thus, the vanishing point is never an endpoint but a continual reminder of transience and everything we try to hold onto, while also being a striving for a course-defining dot on the horizon.
VERDWIJNPUNT
Het verdwijnpunt is niet alleen het punt waar parallelle lijnen samenkomen, maar ook de grens waar het zichtbare vervaagt — waar alles oplost en beweging ophoudt. Het is het punt waar alles wat ooit zichtbaar was terugvalt in het onzichtbare.
In dit beeld echter lijkt geen lijn zich aan een richting te onderwerpen. Zelfs de shuttle, op weg naar de maan, wijkt af van zijn koers. Het was niet ontworpen voor zo’n reis.
De televisie, ooit een venster op de wereld, toont een shuttle die zijn rakettrap afwerpt terwijl het zijn reis voortzet op zoek naar iets buiten onze wereld. De maan — eens een symbool van ons verlangen naar het onbereikbare— hangt op de achtegrond. Maar zijn aantrekkingskracht blijft.
Op een moment verdwijnt de shuttle uit het beeld. Net als de technologie, hoe revolutionair deze ook was. Alles is vergankelijk. Wat ooit levendig en tastbaar leek, vervaagt langzaam en verdwijnt uit het zicht, zoals de inhoud van verouderende videobanden die uiteindelijk onleesbaar wordt.
Deze symbolen herinneren ons aan een vervlogen tijdperk. Ze vertegenwoordigen de collectieve herinneringen aan technologieën die nu vaak vergeten zijn, van een wereld die we niet langer kennen. Wat ooit culturele betekenis had, is nu verweven met nostalgie en ideeën over vooruitgang die onze identiteit hebben gevormd.
Het is een herinnering aan het eindeloze verlangen van de mens om naar het onbekende te reiken, zelfs wanneer onze prestaties vervagen en de sporen die we achterlaten vergaan.
Het verdwijnpunt is altijd buiten ons bereik. Het ligt voortdurend net buiten de grenzen van ons begrip — het is een reis die nooit volledig voltooid zal worden.
Zo is het verdwijnpunt nooit een eindpunt, maar enerzijds een voortdurende herinnering aan de vergankelijkheid — van alles wat we proberen vast te houden — en anderszijds een streven naar een koers bepalende stip op de horizon.